Certo día quixo mencer
sen arumes de armonía
entre treboadas rebuldeiras
sen sorrisos na intelixencia.
Nada me importou,
eu sabía que vencería:
a luz sempre está
silenciosa, creativa
alento, dozura, ledicia
entre moradas macias
de branda esperanza
agochada tras a algarabía.
Carmen Baz
10.1.07
Emilia
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentario:
Mela,es unha muller especial. Podes captar a alma. No retrato de mamá percíbese a súa bondade, a súa dozura. Grazas.
Gústame que o acompañe o poema de Carmen Baz. É unha chamada á esperanza que nunca debemos perder.
Moitas grazas.
Publicar un comentario